Nú þegar ég er nýútskrifuð frá hjartalækninum er gaman að segja frá því að næsta eldri borgara verkefni er að taka við.

Síðan um miðjan maí hef ég verið að farast úr verkjum í mjöðminni. Ég var svo verkjuð við hreyfingu að ég brást beinlínis í grát við ástig eða álag. Þetta gat til dæmis verið þegar ég stóð upp og steig fyrstu skrefin eða þegar ég steig af hjólinu mínu. Tárin komu fram og sársaukinn var gríðarlegur. Ég frysti kortið í Afreki og setti allan fókus á að hvíla mig, þótt auðvitað hafi ég verið að brasa heilmikið (skúra, ryksuga, halda nokkur matarboð, fara með Baldur í leikskólann, fara út í búð – semsagt lífið!).

Þegar ég fór í Hjartavernd um daginn var þetta svo slæmt að maður á bílastæðinu bauðst til að fylgja mér inn. Fóturinn vildi ekki hlýða hausnum á mér, hann vildi ekki láta stíga í sig. Ég fór í gufu, fór í sjósund, tók verkjalyf en ekkert af þessu hafði áhrif. Ég mætti til sjúkraþjálfara og fór í nudd til hans Rikka, pantaði tíma hjá kvensjúkdómalækni. Það eina sem virtist hjálpa var að láta toga í fótinn því það var eins og togið létti á sársaukanum.

Ég grenjaði út tíma hjá lækni á heilsugæslunni þarna í maí og fékk að fara í röntgen og ómskoðun. Það kom ekkert út úr því. Ég var hvergi brotin og það var bókstaflega ekkert að sjá. En alltaf hélt verkurinn áfram.

Sjúkraþjálfarinn fór að vinna með að þetta væri brjósklos og setti mig í plankastrekkjara. Ég var hjá honum tíu sinnum og það var mjög gott að láta teygja á sér. Smám saman dofnaði sársaukinn og ég var alveg hætt að haltra.

Á mánudegi 23. júní var næstsíðasti tíminn í togmeðferðinni en þá um kvöldið átti ég einmitt tíma í segulómun sem ég hafði grenjað út þegar ég var sem verst. Sjúkraþjálfarinn sagði í djóki að hann væri alveg viss um að ekkert kæmi út úr þessu en ég skyldi nú samt taka tímann fyrst ég hefði fengið hann.

Daginn eftir, á þriðjudeginum, áttum við Þórdís að fara í siglinu með National Geographic. Báturinn átti að fara seinnipartinn; ég fór í togið þennan þriðjudagsmorgun og ég ætlaði svo að vinna til hádegis. Ég kastaði kveðju á Gulla sjúkró á leiðinni út, en þá bað hann mig að bíða aðeins. Sagðist ætla að sýna mér dálítið merkilegt.

Þetta merkilega reyndist vera niðurstaðan úr segulómuninni. Það kom semsagt í ljós á myndunum að lærbeinshálsinn vinstra megin var í sundur. Ég var því búin að vera lærbrotin í sex vikur án þess að vita af því. Það var mikið lán í óláni að brotið hafði ekki aflagast.

Áfallið við að sjá þessa mynd og heyra þessar fregnir var gríðarlegt og ég hugsaði mikið út í allt það sem hefði getað gerst á þessum tíma sem hefði getað aflagað brotið.

Ég áttaði mig ekki á því strax hversu alvarlegt þetta brot var enda hafði ég gengið um alla daga. Ég átti t.d. ekki von á því að komast strax til bæklunarlæknis svo Gulli sendi póst á lækna sem hann þekkti til að koma mér að. Svo sagði hann mér að hringja á heilsugæsluna.

Ég hringdi á heilsugæsluna og bað um að læknirinn hringdi í mig. Rétt fyrir hádegið gerði hún það og sagði mér að fara beint á slysó. Ég fór þangað í áfalli, keyrði grátandi niður í Fossvoginn og labbaði inn. Sem betur fer var ekki mikið að gera og ég komst tiltölulega snemma að.

Það var strax tekin ákvörðun um aðgerð, enda er þetta brot flokkað sem bráðatilvik. Ég átti að fara í aðgerð strax í vikunni og var send heim á hækjum. Mátti alls ekki stíga í fótinn (sem mér þótti alveg galið) og átti að hafa mjög hægt um mig. Ég fór í veikindaleyfi og fastaði þar til ég var tekin í aðgerð.

Fyrst var mér sagt að þetta væri tiltölulega lítið mál og ég yrði send heim samdægurs. Tvö lítil göt, tvær skrúfur og plástur á meiddið. En svo varð þetta töluvert flóknara: Nagli í kúluna með áfastri plötu og tveimur skrúfum.

Það var gerð mænudeyfing og létt svæfing og aðgerðin tók ekki langan tíma og gekk vel að sögn læknisins. En ég var ekkert farin á fætur beinlínis eftir nóttina og var afar verkjuð. Ég endaði á að vera þrjár nætur á Borgarspítalanum og kom heim á fjórða degi.

Ég hefði aldrei getað þetta án hjálpar. Þórdís og Áslaug hafa verið einstaklega ljúfar og hjálpsamar og Þórdís hefur borið allan hita og þunga af heimilishaldinu undanfarið. Baldur hefur líka verið ljúfur og góður við systur sínar tvær. Kristján er í Stanford og Una er í Víetnam svo heimilishaldið er aðeins minna en venjulega.

Sumarið fer í að jafna mig. Ég fer mér hægt, tek mitt oxycontin og sprauta mig með blóðþynningarlyfi í magann daglega. Horfi á glæpaþætti í sjónvarpinu. Drekk kaffi. Hugsa um hvernig hægt er að bæta hægðirnar. Hlusta á útvarpið.

Læknarnir klifuðu á því að ég væri ung og hraust en miðað við lífstílinn og sjúkrasöguna líður mér dálítið eins og ég sé 95 ára. Og það er kannski bara ekkert svo slæmt eftir allt saman.